Invincibles: Όταν η Άρσεναλ πέτυχε το ακατόρθωτο!
Ήταν 7 Μαΐου 2003 όταν η Άρσεναλ διέσυρε τη Σαουθάμπτον στο Χάιμπουρι με το βαρύ 6-1. Μια νίκη που έμεινε στην ιστορία όχι για την έκταση του σκορ ή για τα δύο χατ τρικ που πέτυχαν οι Ζερμέν Πέναντ και Ρόμπερτ Πίρες σε έναν αγώνα, αλλά για τη σημασία της, αφού ήταν αυτή που χάραξε τον δρόμο προς το μεγαλύτερο αήττητο σερί στην ιστορία του Αγγλικού ποδοσφαίρου.
Από εκείνη την ημέρα, οι κανονιέρηδες θα πορεύονταν για 49 ολόκληρους αγώνες χωρίς ήττα στην Πρέμιερ Λιγκ, καταφέρνοντας παράλληλα να πανηγυρίσουν το πρωτάθλημα της περιόδου 2003/04 με το εκπληκτικό 26-12-0 (26 νίκες – 12 ισοπαλίες – 0 ήττες).
Κάτι αντίστοιχο είχε πετύχει και η Πρέστον Νορθ Εντ το μακρινό 1888/89 όταν τερμάτισε στην πρώτη θέση αήττητη με 18 νίκες και 4 ισοπαλίες σε 22 αγώνες, κερδίζοντας το ψευδώνυμο “invincibles”, δηλαδή οι ανίκητοι. Έτσι πλέον εισήχθη στο Αγγλικό ποδοσφαιρικό πάνθεο μια νέα φουρνιά invincible, με την Άρσεναλ να το πετυχαίνει σε σαφώς περισσότερους αγώνες. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή…
Μετά την εκκωφαντική νίκη επί της Σαουθάμπτον, οι Λονδρέζοι κλείνουν τη σεζόν 2002/03 με ακόμα μία νίκη. Το καλοκαίρι του 2003 η μεταγραφική δραστηριότητα της Άρσεναλ κινήθηκε σε χαμηλές πτήσεις, λόγω των οικονομικών περιορισμών που προέκυψαν από τα σχέδια για την ανέγερση νέου γηπέδου. Η διοίκηση διαπραγματεύτηκε επιτυχώς τις ανανεώσεις των συμβολαίων κάποιων παικτών-κλειδιά, όπως ήταν οι Πατρίκ Βιεϊρά και Ρόμπερτ Πιρές. Σε συνδυασμό με αυτές εντάχθηκε στο ρόστερ και ο Γερμανός τερματοφύλακας Γενς Λέμαν, ο οποίος προοριζόταν για αντικαταστάτης του Ντέιβιντ Σίμαν, καθώς και νεαρά ταλέντα από ακαδημίες του εξωτερικού, όπως ήταν ο Γκαέλ Κλισί από την Κάννες. Έτσι ο προπονητής της ομάδας, Αρσέν Βενγκέρ, είχε στην κατοχή του ένα πληρέστατο και πανίσχυρο σύνολο, έτοιμο να αγγίζει την κορυφή της Πρέμιερ Λιγκ.
Με τη νέα σεζόν ο Αλσατός τεχνικός αρεσκόταν να παρατάσσει την ομάδα του σε σχηματισμό 4-4-2, ενώ κατά τη διάρκεια του αγώνα μπορούσε να διαφοροποιηθεί σε 4-2-2-2 ή 4-4-1-1, ανάλογα με την εξέλιξη του. Η Άρσεναλ μπορεί να χρησιμοποίησε μια ομάδα με 27 διαφορετικούς παίκτες κατά τη διάρκεια της σεζόν, όμως η αρχική εντεκάδα δεν άλλαζε. Το κέντρο της άμυνας της αποτελείτο από τους Σολ Κάμπελ και Κόλο Τουρέ, οι οποίοι συνέθεταν ένα σκληροτράχηλο δίδυμο μπροστά από την εστία του Γενς Λέμαν. Το ζευγάρι πλαισίωναν οι Άσλεϊ Κόουλ και Λόρεν, που αγωνίζονταν στο αριστερό και δεξί άκρο αντίστοιχα και παρείχαν σιγουριά στα μετόπισθεν εκτελώντας πιστά τα αμυντικά τους καθήκοντα. Στα αμυντικά χαφ, οι Ζιλμπέρτο Σίλβα και Πατρίκ Βιεϊρά αποτελούσαν ένα δυναμικό αθλητικό τείχος το οποίο ενίσχυε το ανασταλτικό κομμάτι θωρακίζοντας με αυτό τον τρόπο την άμυνα. Τα φτερά της μεσαίας γραμμής απαρτίζονταν από τους Ρόμπερτ Πιρές και Φρέντι Λιούνγκμπεργκ, δύο εξαιρετικούς ποδοσφαιριστές που ήταν άψογοι στο τακτικό κομμάτι. Οι δύο προωθημένοι ήταν οι Ντένις Μπέργκαμπ και Τιερί Ανρί. Από τη μία ο Μπέργκαμπ ήταν ένας κομψός, έξυπνος και προικισμένος ποδοσφαιριστής με απαράμιλλη τεχνική και μοναδική ντρίπλα. Από την άλλη ο Ανρί ήταν ένας ταχύτατος φορ στις κινήσεις και την σκέψη του, μπορούσε να ντριπλάρει τον κάθε αντίπαλο, ήταν άριστος τεχνικά και φημιζόταν για την ψυχρή του εκτελεστική δεινότητα. Η συνεργασία των δυο δημιουργούσε τον τέλειο συνδυασμό ταχύτητας, ικανότητας και ποδοσφαιρικής ευφυΐας. Η τάση του Ολλανδού να μπαίνει στην τρύπα και η προτίμηση του Ανρί να επιτίθεται κυρίως από την αριστερή πλευρά τους βοηθούσε να βρίσκουν χώρους, αφήνοντας τους αντίπαλους κεντρικούς αμυντικούς να αναρωτιούνται αν έπρεπε να μείνουν στη θέση τους ή να τους ακολουθήσουν σε όλο το γήπεδο.
Εκείνη τη σεζόν, η Άρσεναλ που παρέδιδε σεμινάρια ελκυστικού ποδοσφαίρου, κατάφερε να κατακτήσει το πρωτάθλημα από τα τέλη Απριλίου στην έδρα της μισητής της αντιπάλου, Τότεναμ, φέρνοντας ισοπαλία 2-2. Το τέλος του πρωταθλήματος βρήκε τους Λονδρέζους να έχουν την καλύτερη επίθεση με 73 τέρματα και την καλύτερη άμυνα με 26, συγκεντρώνοντας συνολικά 90 βαθμούς. Πρώτος σκόρερ της ομάδας αναδείχθηκε ο Ανρί με 30 τέρματα, ενώ ο Πιρές αποτέλεσε τη δεύτερη κύρια πηγή κινδύνου με 14 τέρματα.
Ωστόσο, αυτή η ομάδα δεν μνημονεύεται μόνο για το φαντεζί της ποδόσφαιρο, αλλά και για τον χαρακτήρα που επιδείκνυε όταν έσφιγγε ο κλοιός. Λίγες ημέρες μετά τον αποκλεισμό της από το Κύπελλο Αγγλίας και το Τσάμπιονς Λιγκ, η Άρσεναλ υποδεχόταν τη Λίβερπουλ στο Χάιμπουρι, σε ένα αγώνα υψίστης σημασίας για να μείνει σε τροχιά τίτλου. Αν και στο πρώτο ημίχρονο βρέθηκε πίσω στο σκορ με 1-2, κατάφερε να ανατρέψει τα εις βάρος της δεδομένα και να κερδίσει με 4-2. Κάτι πανομοιότυπο πέτυχε και στις αρχές της επόμενης σεζόν όταν σε ένα παιχνίδι με την Μίντλεσμπρο κατάφερε να γυρίσει το σκορ από 1-3 σε 5-3.
Η εκπληκτική πορεία της Άρσεναλ τελείωσε τελικά στις 24 Οκτωβρίου 2004 όταν έχασε με 2-0 από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο Ολντ Τράφορντ. Ένα αυστηρά καταλογισμένο πέναλτι κατά των κανονιέρηδων ήταν αρκετό για να ξεσπάσει θύελλα αντιδράσεων, με τις διαφωνίες να μεταφέρονται και στα αποδυτήρια. Εκεί ένα κομμάτι πίτσας χτύπησε στο κεφάλι τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, με τον αγώνα αυτό να μένει στην ιστορία ως η “Μάχη του Μπουφέ”.
Κάπως έτσι ένα εξωπραγματικό σερί έφτασε στο τέλος του, με τον απολογισμό να είναι 36 νίκες και 13 ισοπαλίες σε 49 αγώνες, έχοντας 112 γκολ υπέρ και μόλις 35 κατά, αποδεικνύοντας ότι καθώς κέρδιζε αγώνες διατηρούσε επίσης την ψυχαγωγία σε υψηλά επίπεδα.
Ο αλσατός τεχνικός των κανονιέρηδων άφησε το στίγμα του για πάντα στο Αγγλικό ποδόσφαιρο. Ο Βενγκέρ δεν είχε φέρει επανάσταση μόνο στην Άρσεναλ αλλά σε ολόκληρο το νησί, εισάγοντας καινούρια προγράμματα προπόνησης, φυσικής κατάστασης αλλά και διατροφής, αναγκάζοντας τους προπονητές σε όλη τη χώρα να ακολουθήσουν το παράδειγμά του και να απαιτήσουν μεγαλύτερο επαγγελματισμό και πειθαρχία από τους παίκτες τους.
Κοιτάζοντας κανείς πίσω σε αυτή την ομάδα της Άρσεναλ μπορεί να συνειδητοποιήσει πόσο ταλαντούχα και καλά εναρμονισμένη ήταν με τον Βενγκέρ ως προπονητή, αφού όχι απλά κέρδιζαν, αλλά κέρδιζαν με στυλ παίζοντας εκπληκτικό ποδόσφαιρο.
Του Αντώνη Μηλιώτη
