“You’ll Never Walk Alone”: Ο ύμνος της Λίβερπουλ που προκαλεί δέος στους αντιπάλους!

You will never walk alone. Πέντε λέξεις που κουβαλούν μία τεράστια από κάθε άποψης σημασία. Ένα τραγούδι που έγινε το σήμα κατατεθέν και ο ύμνος της ομάδας του Μέρσεϊσαϊντ, ο οποίος μέχρι σήμερα προκαλεί δέος σε κάθε αντίπαλο. Ποιο είναι όμως το ιστορικό υπόβαθρο αυτού του άσματος;

Όλα ξεκινούν το μακρινό 1945. Ο Όσκαρ Χάμερσταϊν ο δεύτερος γράφει το τραγούδι και ο Ρίτσαρντ Ρότζερς το συνθέτει για το μιούζικαλ “Καρουζέλ”, που κυκλοφόρησε το ίδιο έτος. Το Καρουζέλ γνώρισε μεγάλη επιτυχία γι’ αυτό και πολλοί επιχείρησαν να το διασκευάσουν ανά τα χρόνια. Η πιο επιτυχημένη διασκευή έγινε 18 χρόνια αργότερα, όταν το 1963 οι Gerry and the Pacemakers, μία μπάντα από το Λίβερπουλ, κυκλοφόρησαν το τραγούδι εκλαϊκεύοντας τον ήχο του Merseybeat στην ευρύτερη Βρετανική κοινότητα.

Βέβαια κάπου εδώ θα αναρωτιέστε πώς αυτό συνδέεται με την ποδοσφαιρική ομάδα της Λίβερπουλ. Μία γνωστή εκδοχή των γεγονότων είναι ότι ο ίδιος ο Γκέρυ Μάρσντεν, ο ιδρυτής του γκρουπ, παρουσίασε ένα αντίγραφο του single στον προπονητή των κόκκινων, Μπιλ Σάνκλι, κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού πριν την έναρξη της σεζόν, με τον Σάνκλι να μένει άναυδος. Κάπως έτσι το τραγούδι υιοθετήθηκε από την Λίβερπουλ και σύντομα το άσμα μεταφέρθηκε στις κερκίδες.

Το τραγούδι απέκτησε πολύ βαθύτερο και θλιβερότερο νόημα μετά την τραγωδία του Χίλσμπορο το 1989, όπου κατά τη διάρκεια ενός αγώνα για το κύπελλο FA μεταξύ της Νότιγχαμ Φόρεστ και της Λίβερπουλ, 97 οπαδοί, κυρίως οπαδοί της Λίβερπουλ, σκοτώθηκαν σε μια συντριβή που προήλθε από αποτυχίες της αστυνομίας και των τοπικών αρχών στον έλεγχο του πλήθους. Το γεγονός γράφτηκε με μαύρα γράμματα στην ιστορία του συλλόγου και παραμένει μέχρι και σήμερα ανεξίτηλο στη θύμηση των οπαδών της ομάδας. Την επομένη της τραγωδίας στο Χίλσμπορο, 13.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στον Ρωμαιοκαθολικό Καθεδρικό Ναό του Λίβερπουλ, 5.000 μέσα στην εκκλησία και άλλοι 8.000 στους δρόμους έξω από αυτήν. Τότε το “You’ll Never Walk Alone” τραγουδήθηκε από ένα μοναχικό αγόρι της χορωδίας, προσφέροντας ελπίδα και παρηγοριά σε μια πόλη που πενθούσε.

Η μελωδία και το μήνυμά της για υποστήριξη και συντροφικότητα είναι ένα συναισθηματικό σύμβολο του συλλόγου και της ιστορίας του. Το μήνυμα ελπίδας του τραγουδιού έδωσε στους οπαδούς της Λίβερπουλ ελπίδα σε πολύ δύσκολες στιγμές – τόσο εντός όσο και εκτός γηπέδου. Οι στίχοι του είναι ιδιαίτερα συμβολικοί, καθώς δείχνουν παρηγοριά αλλά και συμπαράσταση στις δύσκολες στιγμές, στοιχεία με τα οποία μπορεί να ταυτιστεί ο καθένας. Κάπως έτσι το τραγούδι έγινε ύμνος και αποτέλεσε μια ακόμη μεγαλύτερη κραυγή συσπείρωσης σε μια περίοδο καταστροφής. Από τότε το “You’ll never walk alone” όταν αντηχεί στο γήπεδο πριν από τους αγώνες, ο κόσμος το τραγουδά περήφανα και οι οπαδοί θεωρούν οποιαδήποτε διακοπή του ως ένδειξη ασέβειας προς όσους έχασαν άδικα τη ζωή τους στην τραγωδία του 1989.

Τελικά, ο τίτλος του τραγουδιού έγινε επίσημα το σύνθημα του συλλόγου, όταν οι λέξεις “You’ll Never Walk Alone” προστέθηκαν στο έμβλημα του το 1992. Το νέο έμβλημα παρουσιάστηκε στην 100ή επέτειο της ίδρυσης του κλαμπ, και έκτοτε παρέμεινε σε τρεις ακόμη ανασχεδιασμούς του εμβλήματος. Μέχρι και σήμερα, οι λέξεις “You’ll Never Walk Alone” εμφανίζονται στο έμβλημα της Λίβερπουλ που βασίζεται στο σχέδιο των πυλών του Σάνκλι (Shankly Gates), οι οποίες στήθηκαν έξω από το Άνφιλντ το 1982.

Συχνά μεγάλες προσωπικότητες από τον χώρο του ποδοσφαίρου μιλούσαν για το δέος που προκαλεί ο συγκεκριμένος ύμνος όταν αντιμετωπίζεις τη Λίβερπουλ. Ο Γιόχαν Κρόιφ όταν ρωτήθηκε για τον ύμνο δήλωσε πως “Δεν υπάρχει ούτε ένα κλαμπ στην Ευρώπη με έναν ύμνο όπως το You’ll Never Walk Alone. Δεν υπάρχει άλλος σύλλογος στον κόσμο τόσο ενωμένος με τους οπαδούς του. Καθόμουν εκεί και παρακολουθούσα τους οπαδούς της Λίβερπουλ και ανατρίχιασα. Μια μάζα 40.000 ανθρώπων έγινε μια δύναμη πίσω από την ομάδα τους.” Το 2005, στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ με τη Μίλαν στην Κωνσταντινούπολη, όταν η Λίβερπουλ κατάφερε να ισοφαρίσει το εις βάρος της αποτέλεσμα 3-0 και να στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης στα πέναλτι, ο τότε προπονητής των Μιλανέζων, Κάρλο Αντσελότι είχε πει ότι “Κατά τη γνώμη μου οι οπαδοί της Λίβερπουλ είναι οι καλύτεροι. Όταν τραγουδάνε εκείνο τον ύμνο σου προκαλούν δέος.” O σημερινός προπονητής της Λίβερπουλ Γιούργκεν Κλοπ δήλωσε ότι “Δεν παύει ποτέ να αισθάνεται πραγματικά ξεχωριστό, αφού δεν σταματά ποτέ να προκαλεί ανατριχίλα”.

Με το πέρασμα των χρόνων η ψαλμωδία του ύμνου στο Άνφιλντ έχει γίνει παγκοσμίως γνωστή, με το τραγούδι να απαγγέλλεται περήφανα πριν και μετά από κάθε αγώνα της Λίβερπουλ και πλέον θεωρείται ως μία από τις πιο εμβληματικές παραδόσεις στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα.